Heb je het druk? Wanneer ik aan het werk ben in de wijk krijg ik regelmatig deze vraag. Wanneer deze vraag gesteld wordt als ik net binnen ben is het meestal bedoeld als gesprekstarter of smalltalk. Het valt dan in de categorie “Hoe is het weer buiten?” of “hoe is het met je?” en heeft als doel om het eerste contact te maken en op elkaar af te stemmen. Niks mis mee.

Soms krijg ik deze vraag ook terwijl ik al een tijdje binnen ben en bezig ben om iemand te douchen, te zwachtelen of te injecteren. Wanneer de cliënt dan vraagt of ik druk ben, dan is het vaak een teken dat ik te gehaast werk en niet goed ingetuned ben op het tempo van de cliënt.
Het is een sterk signaal dat ik moet vertragen en ik gebruik het dan ook als reflectie.
Soms reageer ik met “Ach, je bent zo druk als je jezelf maakt. Er komt vanzelf een einde aan de dag en dan heeft iedereen de zorg gekregen die hij of zijn nodig heeft”. Hierbij heb ik het eigenlijk vooral tegen mezelf. Of ik vraag aan de cliënt of ze vinden dat ik te snel ga. Ik ga dan even zitten of gooi in elk geval heel erg mijn werktempo naar beneden.

Want wie is er nou niet druk in de zorg? De toenemende vergrijzing en het tekort aan personeel zorgen voor een flinke werkdruk. Die druk neemt niet af door gehaast te werken, integendeel. Door gehaast te werken is de kans groot dat je dingen vergeet of fouten maakt. De zorg duurt juist langer omdat de cliënt het tempo niet bij kan houden, zorg verlenen verloopt dan minder soepel.
Bovendien is het toch nooit de bedoeling om je cliënt het gevoel te geven dat hij of zij ‘tot last is’ of gedegradeerd is tot een handeling die afgewerkt moet worden?
Wanneer je kunt vertragen en in kunt tunen op de cliënt ontstaat er echt contact en wederkerigheid. Dit maakt het werk een heel stuk leuker en de cliënt een stuk blijer en tevredener.