Stel je bent door een mug stoken. Je hebt een flinke muggenbult op je arm en je wordt gek van de jeuk. Je krabt je helemaal rot. Wanneer je iemand tegenkomt in de supermarkt die vraagt hoe het met je gaat dan zeg je waarschijnlijk niet “Ik ben een muggenbult.” Je bènt namelijk geen muggenbult en je bent nog dezelfde persoon als voordat je gestoken was. Het enige is dat je dag nu beïnvloed wordt door jeuk omdat je een muggenbult HEBT. Super irritant, je krijgt er een kort lontje van en het beperkt je in je concentratie. Bovendien zit je arm onder de korsten van het krabben. Het belemmert je behoorlijk, maar je bent nog gewoon jezelf, met een muggenbult die invloed op je heeft.

Logisch?

Toch hoor ik nog steeds regelmatig dat mensen het hebben over iemand die dement of dementerend is.

Wanneer we iemand degraderen tot een dement persoon negeren we al het andere wat die persoon ook nog is of is geweest. Zoals een liefhebbende ouder of opa, een hardwerkende accountant, een creatieve duizendpoot of een geweldige muzikant. Iemand die houdt van taart, die geniet van een zonsondergang, die een hekel heeft aan drukke menigten of als hobby postzegels spaarde. We zien alleen nog maar de ziekte en de bijbehorende beperkingen die deze ziekte opleveren. Het gevaar is dat we iedereen met dementie over één kam scheren en dus ook hetzelfde behandelen, terwijl de levens van de mensen voordat ze dementie hadden vaak zoveel verschilden.

Dat is niet meer van deze tijd. We willen graag persoonsgeriche zorg leveren en onze aandacht vooral richten op alles wat nog wel goed gaat. Positieve gezondheid is de norm geworden.

Dus voor alle mensen die zuchten als ze gecorrigeerd worden wanneer ze spreken over iemand die dement is: We bedoelen het niet vervelend, maar je bent geen muggenbult, je hebt er één.