Stralend durven falen is heel belangrijk bij dementie

Het is druk op de afdeling en er wordt gevraagd of ik even bij wil springen.
Ik ken de bewoners een beetje, maar niet goed genoeg om van iedereen de gebruiken en gewoontes te kennen.
Ik vraag wie er nog geholpen moet worden. Een van de medewerkers wijst naar een kamer en zegt “mevr K. moet nog gewassen en aangekleed worden. Je mag het proberen, maar ze is nogal moeilijk. Ik krijg wat uitleg over hoe en wat. Ik zeg dat het me vast gaat lukken en vol zelfvertrouwen klop ik op de deur en stap naar binnen. Op bed ligt een mevrouw in foetushouding met de rug naar de deur. De radio staat aan om mevrouw van prikkels te voorzien. Ik loop naar het bed en probeer contact te maken door wat tegen haar te zeggen. Ze begint gelijk te schreeuwen. Ik versta niet wat ze zegt, maar het is duidelijk dat ze niet op mij zit te wachten. Ze draait zich om en ik probeer oogcontact te maken. Ik lach vriendelijk, zeg wat ik kom doen en pak vast wat benodigdheden bij elkaar. Ik hoop dat ze wat kalmeert.
Als ik bij haar bed sta begint ze weer te gillen. Ik versta flarden: “Rot op….laat me liggen……wegwezen” en ik realiseer me dat dit niet gaat werken. Mijn zelfvertrouwen verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het plan wat ik had gaat niet werken en ik loop haar kamer weer uit.

Ik baal, schaam me ook een beetje. Ik weet toch zo goed hoe het moet? Nu val ik door de mand.
Op de gang kom ik een collega tegen en ik vertel wat er zojuist is gebeurd. Ze begint te lachen en zegt “Haha, ze heeft een duidelijke eigen wil hè? Het zou me verbaasd hebben als het je zou lukken. Ze laat alleen maar zorg toe van Mavis, op de een of andere manier vertrouwt ze alleen haar.”

Wanneer Mavis terug is van haar afspraak vertel ik haar dat zij mevrouw maar moet helpen, omdat ik er echt niks bak. Ze loopt de kamer in en het blijft verrassend stil. Ik hoor mevrouw niet schreeuwen. Ik besluit in de woonkamer te gaan helpen. 20 minuten later duwt Mavis mevrouw de kamer in, die een lach van oor tot oor heeft. Ik geef haar een kop koffie, ga naast haar zitten en begin te zingen. Mw zingt mee en van de schreeuwende mevrouw van een uur geleden is geen spoor meer te bekennen. Ondanks mijn deuk in mijn ego moet ik er ook om lachen. Dit was een duidelijk geval van zelfoverschatting en het stralende gezicht van mevrouw bij binnenkomst sprak boekdelen. Alsof ze wilde zeggen “ Wat dacht jij nou wel niet, om hier als relatief onbekende te denken dat ik je zomaar toe zou laten.” En geef haar eens ongelijk!

Deze situatie maakt maar weer duidelijk dat de zorg voor iemand met dementie niet te plannen is en je soms keihard faalt. Om je werk en de omgang met mensen met dementie leuk te houden is het belangrijk om met zelfspot en humor naar je eigen falen te kunnen kijken.
Stralend falen noemen we dat in onze S.P.E.E.L.S methode van ‘Zeg JA bij dementie’

Wil jij ook stralend leren falen, boek dan onze training
Www.zegjabijdementie.nl. Voor individuele inschrijvingen neem contact met ons op