Verbrande koekjes
Ik was net begonnen met mijn eerste echte officiële grote mensen baan. Op een huiskamer voor mensen met dementie.
Ik was groen als gras en wist nog weinig af van deze doelgroep, mensen met dementie. Ik wist alleen dat ik was aangenomen voor de activiteiten.
Koekjes bakken. Daar had de groep zin in. Deeg kneden. Vormpjes steken. Top middag.
Maar ik had geen idee hoe de oven werkte. En toen het brandalarm afging was dat het eerste signaal dat er iets niet helemaal goed was gegaan met de baksels. Zwart!
In een opwelling gooide ik de rokende, verbrande koekjes weg en legde als grap bastogne koeken op de bakplaat. ‘Kijk eens!’ riep ik uit, ‘ze zijn goed gelukt zeg!’
Tot mijn grote verbazing had niemand mijn grap door. Sterker nog, er werd met volle bewondering gekeken naar hun eigen gebakken koekjes. ‘Deze is van mij’, zei een mevrouw, ‘ik herken hem, deze heb ik gemaakt.’
Ik haalde adem om uit te gaan leggen dat dit niet hun eigen gemaakte koekjes waren. Die lagen zwart verkoold in de prullenbak. Maar ze waren allemaal zo trots en blij en dronken thee met hun koekjes. Ik liet het erbij.
Het was mijn eerste les die ik leerde van ‘de groep’.
Had je me toen gezegd dat ik jaren later een boek zou schrijven over contact maken en houden met mensen die leven met dementie, had ik het niet geloofd.
Deze week geven we opdracht voor een tweede druk. Vijf weken na de eerste druk van 1000 boeken, zijn we er al bijna doorheen.
Het boek Zeg JA bij dementie is eigenlijk ooit begonnen, toen, jaren geleden, met die verbrande koekjes…
Verbrande koekjes
Ik was net begonnen met mijn eerste echte officiële grote mensen baan. Op een huiskamer voor mensen met dementie.
Ik was groen als gras en wist nog weinig af van deze doelgroep, mensen met dementie. Ik wist alleen dat ik was aangenomen voor de activiteiten.
Koekjes bakken. Daar had de groep zin in. Deeg kneden. Vormpjes steken. Top middag.
Maar ik had geen idee hoe de oven werkte. En toen het brandalarm afging was dat het eerste signaal dat er iets niet helemaal goed was gegaan met de baksels. Zwart!
In een opwelling gooide ik de rokende, verbrande koekjes weg en legde als grap bastogne koeken op de bakplaat. ‘Kijk eens!’ riep ik uit, ‘ze zijn goed gelukt zeg!’
Tot mijn grote verbazing had niemand mijn grap door. Sterker nog, er werd met volle bewondering gekeken naar hun eigen gebakken koekjes. ‘Deze is van mij’, zei een mevrouw, ‘ik herken hem, deze heb ik gemaakt.’
Ik haalde adem om uit te gaan leggen dat dit niet hun eigen gemaakte koekjes waren. Die lagen zwart verkoold in de prullenbak. Maar ze waren allemaal zo trots en blij en dronken thee met hun koekjes. Ik liet het erbij.
Het was mijn eerste les die ik leerde van ‘de groep’.
Had je me toen gezegd dat ik jaren later een boek zou schrijven over contact maken en houden met mensen die leven met dementie, had ik het niet geloofd.
Deze week geven we opdracht voor een tweede druk. Vijf weken na de eerste druk van 1000 boeken, zijn we er al bijna doorheen.
Het boek Zeg JA bij dementie is eigenlijk ooit begonnen, toen, jaren geleden, met die verbrande koekjes…