Ik ben op bezoek bij mijn oma. We drinken thee en eten koekjes. Op het dressoir staat een tekening die ze zelf op de knutselclub gemaakt heeft, van een molen.

Oma begint ineens te vertellen, over dat ze gisteren met mijn opa een lange wandeling heeft gemaakt. Dat het prachtig weer was, opa ging weer eens vissen, en dat ze heel erg genoot van de zon en de bloesem bomen. Een prachtig verhaal.

Maar mijn opa is al een hele tijd overleden, mijn oma kan nog geen tien meter lopen en het is ook nog eens herfst en regenachtig.

Toch corrigeer ik mijn oma niet. Ze klinkt blij en ontspannen. Liefdevol praat ze over mijn opa. Waarom zou ik deze sfeer bij haar kapot maken? Ik kan haar corrigeren en de verbetering van de werkelijkheid zou ze na een paar minuten toch weer kwijt zijn, maar het zou haar blije en ontspannen gevoel van dit moment ook wegnemen. En het moment van nu, van hier en nu, is het enige moment wat mijn oma heeft.

En dus laat ik het. Ik erken haar werkelijkheid. Vraag door naar de middag met opa. Haal samen herinneringen op aan iemand waar we beiden van houden.

Erken de werkelijkheid van de ander is een stap in de S.P.E.E.L.S. methode, waar wij mee aan de slag gaan in de training ‘Zeg JA bij dementie’.

Het kan zorgen voor mooie, dierbare momenten, momenten van echt contact. En het kan ook behoorlijk lastig zijn. Voor sommige mensen voelt het als liegen.

Ik pak de tekening op die mijn oma gemaakt heeft. Die van die molen. Achterop heeft de welzijnsmedewerker geschreven ‘eerste ontmoeting tussen mevrouw Goris en haar man, bij de molen van Schiedam’