Meneer van V. heeft dementie. Ik werd gevraagd door de casemanager dementie om als wijkverpleegkundige langs te gaan bij meneer om kennis te maken. Samen met familie kon ik dan bespreken waar we als thuiszorg bij konden ondersteunen in de zorg voor meneer, zeker nu hij steeds slechter at en zichzelf verwaarloosde.

Meneer van V. is een man die het altijd belangrijk heeft gevonden om er goed en verzorgd uit te zien. Hij had ook vele hobby’s dus daar begonnen we een gesprekje over.

Als je ons van een afstandje zou bekijken zonder voorkennis zou je niet gelijk door hebben dat meneer dementie heeft. Behalve dat meneer na elke paar zinnen, als er even een stilte viel, hetzelfde vroeg “Ik ken jou toch?” Mijn eerste reactie was “Nee, maar ik lijk vast op iemand die u kent, dat hoor ik wel vaker en binnenkort kent u mij wel.”

Na 2 keer realiseerde ik me dat meneer eigenlijk een hele andere vraag had. Door zijn dementie was hij behoorlijk in de war en kwamen er vaker mensen binnen die hij niet herkende, maar waarvan hij merkte dat hij ze wel zou moeten kennen. Dat kan heel beangstigend en verwarrend zijn.

Meneer bedoelde eigenlijk te zeggen: “Ben jij wel te vertrouwen? Ben ik veilig? Want ik vind dit eng, zo’n vrouw die ik niet herken, hier aan mijn keukentafel.”

Ik realiseerde me weer hoe belangrijk het is om naar de emoties achter de woorden te luisteren. En hoe lastig het soms is, omdat je vaak te snel reageert op wat er verbaal gezegd wordt.

Luisteren naar de emotie achter de woorden is de L van de S.P.E.E.L.S methode, wat we gebruiken in onze training ‘Zeg JA bij dementie’.

De derde en vierde keer dat hij die vraag stelde antwoordde ik, “Ja dat klopt, ik woon hier in de buurt en loop vaak met de hond langs uw huis.” (Dit is trouwens ook echt waar). Meneer reageerde opgelucht, dat hij dat natuurlijk wel wist en dat we toch in een hele fijne buurt woonden. Zijn lijf ontspande wat en hij vertelde vol passie over zijn hobby’s.