Mensen met dementie hebben vaak veel langer tijd nodig om informatie te verwerken.

Mevrouw van Geel zit in de gemeenschappelijke huiskamer. Ze kijkt wat voor zich uit, heeft een puzzel uit de krant voor zich, maar doet hier niets mee.
Er komen twee zorgmedewerkers binnen die bij mevrouw aan tafel gaan zitten. Druk kletsend met elkaar betrekken zij mevrouw van Geel ook in hun gesprek. Mevrouw van Geel leeft op en praat gezellig met de dames mee.

Eén van de twee pakt een reep chocola. De chocola wordt in stukjes gebroken en mevrouw van Geel wordt natuurlijk gevraagd of zij ook zin heeft in een stukje. Mevrouw schudt van nee. Er wordt gezellig door gebabbeld. De zorgmedewerkers eten ondertussen met smaak de chocola. Nogmaals wordt mevrouw gevraagd of zij toch echt geen stukje wil. Wederom een ‘nee, echt niet’.

Net als de chocola op is, de zorgmedewerkster het papier tot een prop frommelt en weggooit, verzucht mevrouw van Geel: “Ik zou wel een stukje chocola lusten…”

Mensen met dementie hebben tijd nodig om informatie te verwerken. Wij zullen ons moeten aanpassen aan hun tempo. Soms lijkt het of iemand lekker mee doet met ons tempo en blijkt later dat er toch net iets langer nodig was om de informatie te verwerken. Het kan ook zijn dat mevrouw van Geel geen chocola wilde, maar deze vraag en het zien eten van chocola toch iets bij haar opriep wat haar deed herinneren aan het eten van chocola. Dat gevoel bleef hangen en maakte dat mevrouw later alsnog trek kreeg in een stukje. Bij het omgaan met mensen met dementie, is het goed om je eigen tempo aan te passen. (Zeker als er chocola in het spel is 😉)
En mevrouw van Geel kreeg uiteraard een stukje chocola van een nieuwe reep.

Lees ook het verhaal van Freya’s oma die in een andere werkelijkheid leefde