Iedere week ga ik met een groepje mensen met jongdementie naar de supermarkt, die van die vrolijke gele plastic tassen. Samen met vier of vijf cliënten van de dagbehandeling, allemaal nog geen 65 jaar oud.

Het is in de tijd dat tapashapjes net een beetje ‘in’ komen. Ja ja, oma spreekt.
Middenin de winkel staat een kraam waar je zelf verschillende soorten tapas in bakjes kan scheppen, om ze daarna af te wegen en af te rekenen. Ik heb die hele kraam (nog) niet gezien.

Ik ben even afgeleid. Bezig met een aanbieding van het een of ander. Als ik terugkom bij het groepje, staan ze allemaal te eten. Tapashapjes wel te verstaan. Op mijn vraag waar ze dat toch vandaan hebben, klinkt een vrolijk “Daar, van het lopend buffet!”

Op dat moment komt er een supermarktmedewerker op hoge poten aan lopen. En daar sta ik, met een groepje jonge, gezond uitziende mannen en vrouwen….

Laten we het erop houden dat dit zo’n verhaal is dat het later prima doet op verjaardagen, maar wat op het moment zelf een behoorlijk groot ‘ik zak door de grond’ gehalte heeft.

Meer van dit soort verhalen en tips hoe je hier mee om kunt gaan, vind je in ons boek ‘Zeg JA bij dementie’.