Woorden worden vaak vergeten bij dementie, emoties niet.

Tante is heel verdrietig en weet niet waarom

Tante had dementie en woonde al een tijdje in een verpleeghuis.
Toen haar dochter overleed na een lang ziekbed kwam familie langs om dat te vertellen. Uiteraard reageerde tante heel verdrietig, zoals elke moeder zou reageren op dit nieuws.

Een aantal dagen later kwam er een geestelijk verzorger bij tante op bezoek. Ze vertelde hem dat ze zo verdrietig was de hele dag en steeds moest huilen, maar niet wist waarom. Pas na een telefoontje naar familie hoorde de geestelijk verzorger wat er aan de hand was.
Tante had de informatie die ze te horen had gekregen niet opgeslagen, maar het alles overheersende verdriet had zich in haar lijf genesteld.

Elke keer als ze vroeg naar haar dochter en te horen kreeg dat haar dochter overleden was had ze weer dagenlang dat intense verdriet.

Woorden en dus informatie worden vaak vergeten bij dementie, emoties niet. Je kunt je dus voorstellen wat er gebeurt als iemand met dementie steeds vraagt naar iemand die allang overleden is en jij eerlijk vertelt dat die persoon niet meer leeft…

In dit geval was het beter geweest om haar realiteit te erkennen. De realiteit dat haar dochter nog leeft.
Dan had de reactie op haar vraag naar haar dochter kunnen zijn: ‘U hebt echt een leuke dochter hè? Volgens mij houdt u heel veel van haar.’
Of: ‘Uw dochter komt vast snel weer op bezoek, want ze is altijd heel betrokken’

De woorden zou ze snel weer vergeten, maar nu zou het gevoel van liefde blijven hangen.

Freya schreef een blog over haar oma die in een andere realiteit leefde.