Drie keer uit de kast in vijf minuten
Freya & Hanneke
Auteur:
Drie keer uit de kast in vijf minuten door dementie
‘Ben jij getrouwd?’ Vraagt mevrouw mij naar aanleiding van een artikel over Silvie Meis dat we zien in de krant die we samen aan het doornemen zijn.
‘Ja ik ben getrouwd’ antwoord ik.
‘Hoe heet je man?’
‘Ik heb een vrouw’, zeg ik. ‘Ze heet Freya’.
Mevrouw valt bijna van haar stoel van verbazing. ‘Kun je tegenwoordig als vrouw trouwen met een vrouw?’
Ik leg haar uit dat dat al heel wat jaren kan.
‘Heb je kinderen?’
‘Ja twee, van 15 en 18’
Mevrouw kijkt wederom verbaasd.
‘Wat vinden die ervan dat je een vrouw hebt?’
Er volgt een gesprek over hoe ruimdenkend de meeste jongeren tegenwoordig zijn en wat er allemaal mogelijk is. Mevrouw denkt even na en komt tot de conclusie dat ze nog nooit verliefd is geweest op een vrouw. Ze vertelt uitgebreid over het huwelijk met haar man en over haar kinderen.
Wanneer er even een stilte valt zegt mevrouw:
‘Ben je getrouwd?
Weer antwoord ik ‘Ja, ik ben getrouwd met Freya, een vrouw’
‘Kun je tegenwoordig als vrouw trouwen met een vrouw?’ Weer dezelfde verbazing.
Ik leg weer uit dat dat gelukkig al heel wat jaren kan.
‘Heb je kinderen?’
‘Wat vinden die daar eigenlijk van?’
En er volgt weer een gesprek over liefde en gender. Mevrouw komt tot de conclusie dat ze heel blij is dat ze een mevrouw is. En als ze een man was geweest had ze daar ook wel vrede mee kunnen hebben. Staand kunnen plassen lijkt ons beiden een groot voordeel.
1 minuut later: ‘Ben jij getrouwd?’
En zo ben ik in vijf minuten drie keer uit de kast gekomen. Gelukkig gaat me dat inmiddels een stuk beter af dan een aantal jaren geleden.
Ik kan zo genieten van dit soort gesprekken.
Het had me kunnen gaan irriteren, de steeds herhalende vragen, maar door telkens weer te doen alsof ik de vraag voor het eerst hoor blijven we in contact. Door iets persoonlijks aan mevrouw te vertellen ontstaat er een gelijkwaardig gesprek en mevrouw voelt de veiligheid om heel veel te vertellen over zichzelf. Ik ben heel wat te weten gekomen over haar leven, voorkeuren en belevingswereld.
Veel meer over echt contact maken en meegaan in de belevingswereld van iemand met dementie lees je in het boek Zeg JA bij dementie.
Drie keer uit de kast in vijf minuten
Freya & Hanneke
Auteur:
Drie keer uit de kast in vijf minuten door dementie
‘Ben jij getrouwd?’ Vraagt mevrouw mij naar aanleiding van een artikel over Silvie Meis dat we zien in de krant die we samen aan het doornemen zijn.
‘Ja ik ben getrouwd’ antwoord ik.
‘Hoe heet je man?’
‘Ik heb een vrouw’, zeg ik. ‘Ze heet Freya’.
Mevrouw valt bijna van haar stoel van verbazing. ‘Kun je tegenwoordig als vrouw trouwen met een vrouw?’
Ik leg haar uit dat dat al heel wat jaren kan.
‘Heb je kinderen?’
‘Ja twee, van 15 en 18’
Mevrouw kijkt wederom verbaasd.
‘Wat vinden die ervan dat je een vrouw hebt?’
Er volgt een gesprek over hoe ruimdenkend de meeste jongeren tegenwoordig zijn en wat er allemaal mogelijk is. Mevrouw denkt even na en komt tot de conclusie dat ze nog nooit verliefd is geweest op een vrouw. Ze vertelt uitgebreid over het huwelijk met haar man en over haar kinderen.
Wanneer er even een stilte valt zegt mevrouw:
‘Ben je getrouwd?
Weer antwoord ik ‘Ja, ik ben getrouwd met Freya, een vrouw’
‘Kun je tegenwoordig als vrouw trouwen met een vrouw?’ Weer dezelfde verbazing.
Ik leg weer uit dat dat gelukkig al heel wat jaren kan.
‘Heb je kinderen?’
‘Wat vinden die daar eigenlijk van?’
En er volgt weer een gesprek over liefde en gender. Mevrouw komt tot de conclusie dat ze heel blij is dat ze een mevrouw is. En als ze een man was geweest had ze daar ook wel vrede mee kunnen hebben. Staand kunnen plassen lijkt ons beiden een groot voordeel.
1 minuut later: ‘Ben jij getrouwd?’
En zo ben ik in vijf minuten drie keer uit de kast gekomen. Gelukkig gaat me dat inmiddels een stuk beter af dan een aantal jaren geleden.
Ik kan zo genieten van dit soort gesprekken.
Het had me kunnen gaan irriteren, de steeds herhalende vragen, maar door telkens weer te doen alsof ik de vraag voor het eerst hoor blijven we in contact. Door iets persoonlijks aan mevrouw te vertellen ontstaat er een gelijkwaardig gesprek en mevrouw voelt de veiligheid om heel veel te vertellen over zichzelf. Ik ben heel wat te weten gekomen over haar leven, voorkeuren en belevingswereld.
Veel meer over echt contact maken en meegaan in de belevingswereld van iemand met dementie lees je in het boek Zeg JA bij dementie.
