‘Ik heb gisteren al gedoucht’
‘Ik ben al aangekleed’
‘Je hoeft me niet te helpen’

Elke keer als een zorgverlener aan mevrouw vraagt of ze mee gaat naar de badkamer, komt ze met een excuus om dat niet te hoeven doen.

Carola komt vaak bij mevrouw en pakt het anders aan. ‘Oh, ik zie dat uw haar vet is, kom dan was ik even uw haar zodat u straks tiptop verzorgd naar uw zoon kan.

Mevrouw laat zich uiteindelijk overhalen. Met enige twijfel kleedt ze zich uit en gaat onder de douche staan. En dan vraagt ze: ‘Zie je vaker mensen naakt?’ Carola bevestigt. ‘En zijn die ook zo oud als ik? Vind je mijn lijf niet lelijk met al die rimpels en vellen? Schrik je hier niet van?’

Carola geeft antwoord op de vragen van mevrouw, stelt haar gerust en maakt een grapje om de spanning te doorbreken.

Te vaak gaan we voorbij aan hoe moeilijk het voor mensen kan zijn om zich letterlijk en figuurlijk bloot te geven. We zijn als zorgverleners zo gewend mensen naakt te zien dat we ons vaak niet realiseren dat het voor sommige mensen een enorme stap is om zich voor je uit te kleden. Ze toonden hun naakte lijf misschien hooguit aan hun partner en nu kom je als vreemde vragen of ze zich even op hun kwetsbaarst op willen stellen.

Soms is die drempel zo hoog dat ze zorg blijven weigeren. Dit en andere redenen van zorgweigering en hoe je daarmee om kunt gaan lees je in het boek Zeg JA bij dementie.