Niet iedereen houdt van André Rieu
Niet iedereen met dementie houdt van André Rieu (niets ten nadele van u natuurlijk, meneer Rieu)
In de gezellige gemeenschappelijke huiskamer zitten meneer Pieterse, mevrouw Carbella, mevrouw Tips en mevrouw Mirre samen voor de tv. Een concert van André Rieu staat op. Meneer Pieterse is de enige die kijkt. Blij kijkt.
De dames kijken minder blij. ‘Wat een herrie’, moppert de ene. ‘De jurken zijn best mooi, maar wat een gedoe allemaal’, reageert de ander. De derde dame zit zelfs met haar handen op haar oren.
Degene die André Rieu heeft opgezet is nergens te bekennen.
Dit soort situaties zien we vaker. Alsof iedereen met een diagnose dementie zomaar ineens houdt van André Rieu, bingo, of ‘twee reebruine ogen’…
Bij een optreden van Willeke Alberti vroeg een medewerker aan een meneer in de zaal of hij genoot. ‘Niet echt’, was zijn reactie, ‘Ze hebben me hier naartoe gebracht omdat ik anders alleen zou zitten op de afdeling, maar ik luister liever naar Queen.”
Ik heb nog nooit een Queen coverband zien optreden in huize Weltevree.
Als mevrouw Mirre wat later geholpen wordt met naar bed gaan, zucht ze “Die meneer had wel mooie krullen. Maar wat een rommel maakt hij ervan.”
Belevingsgericht en persoonsgericht werken vraagt net wat meer van zorgprofessionals en mantelzorgers. Als een ware dementie detective moet je steeds kijken en reflecteren. Want voorkeuren verschillen niet alleen van persoon tot persoon, maar kunnen ook van dag tot dag verschillen.
Hoe je dit doet en meer van dit soort voorbeelden lees je in ons boek Zeg Ja bij dementie. Vera Geers maakte van dit verhaal deze grappige illustratie, die je ook in het boek terugvindt.
Niet iedereen houdt van André Rieu
Niet iedereen met dementie houdt van André Rieu (niets ten nadele van u natuurlijk, meneer Rieu)
In de gezellige gemeenschappelijke huiskamer zitten meneer Pieterse, mevrouw Carbella, mevrouw Tips en mevrouw Mirre samen voor de tv. Een concert van André Rieu staat op. Meneer Pieterse is de enige die kijkt. Blij kijkt.
De dames kijken minder blij. ‘Wat een herrie’, moppert de ene. ‘De jurken zijn best mooi, maar wat een gedoe allemaal’, reageert de ander. De derde dame zit zelfs met haar handen op haar oren.
Degene die André Rieu heeft opgezet is nergens te bekennen.
Dit soort situaties zien we vaker. Alsof iedereen met een diagnose dementie zomaar ineens houdt van André Rieu, bingo, of ‘twee reebruine ogen’…
Bij een optreden van Willeke Alberti vroeg een medewerker aan een meneer in de zaal of hij genoot. ‘Niet echt’, was zijn reactie, ‘Ze hebben me hier naartoe gebracht omdat ik anders alleen zou zitten op de afdeling, maar ik luister liever naar Queen.”
Ik heb nog nooit een Queen coverband zien optreden in huize Weltevree.
Als mevrouw Mirre wat later geholpen wordt met naar bed gaan, zucht ze “Die meneer had wel mooie krullen. Maar wat een rommel maakt hij ervan.”
Belevingsgericht en persoonsgericht werken vraagt net wat meer van zorgprofessionals en mantelzorgers. Als een ware dementie detective moet je steeds kijken en reflecteren. Want voorkeuren verschillen niet alleen van persoon tot persoon, maar kunnen ook van dag tot dag verschillen.
Hoe je dit doet en meer van dit soort voorbeelden lees je in ons boek Zeg Ja bij dementie. Vera Geers maakte van dit verhaal deze grappige illustratie, die je ook in het boek terugvindt.